"Historia Wróżbiarstwa i sposoby wróżenia"

Olivier Black

"Historia Wróżbiarstwa i sposoby wróżenia"

SPOSOBY WRÓŻENIA

Aeromancja - Zwolennicy aeromancji dopatrywali się zjawisk w zjawiskach atmosferycznych- grzmotach, błyskawicach, kształtach chmur, kierunku i sile wiatru aby przepowiedzieć przyszłość z pogody. Aeromancja, stosowana przez babilońskich kapłanów, należy do najstarszych systemów wróżbiarstwa.

Alektromancja - Główną rolę w tej metodzie odgrywał kogut. W sporych rozmiarów kole wpisywano litery, a na każdą z nich kładziono ziarna pszenicy. Kolejność, w jakiej kogut zjadł ziarna-litera po literze- odsłania przesłanie. Jeśli wyrazy nie miały sensu, wróżbita musiał je zinterpretować. Zjedzone ziarna zastępowano nowymi, aby ta sama litera mogła się pojawić tyle razy, ile to było konieczne.

Alomancja - Wróżbita rzucał garść soli na płask± powierzchnię i starał się odczytać pojawiające się wzory.

Apantomancja - Wierzono niegdyś, że przypadkowe spotkanie ze zwierzętami niosą wskazówki. W średniowiecznej Europie napotkany przypadkiem kozioł albo zając oznaczał bliskie powodzenie, szczególnie jeśli zając uciekał przed sfor± psów. Nietoperz, kruk i osioł były natomiast złowróżbne.

Astragalomancja - Przepowiadanie przyszłości za pomocą kości do gry pochodzi za starożytnego Egiptu. W ciągu wieków zaistniało wiele sposobów odczytywania wróżb. Bardzo prosty system, opisany w jednej ze średniowiecznych broszur, wymagał użycia trzech kości. Gdy wyrzuci się:
- Trzy szóstki: spełnienie życzeń
- Dwie szóstki i dwójka: powodzenie, choć nie bez trudności
- Szóstka i dwie czwórki: dane pragnienie jest złym pomysłem i należy je zarzucić.

Bibliomancja - Potrzebna jest tylko książka. Wróżbiarz stawia pytanie, następnie otwiera książkę na chybił trafił i z zamkniętymi oczami wskazuje fragment tekstu. Zdanie bądź cały akapit, na którym spocznie palec, to odpowiedzią na pytanie, lub komentarz.

Chiromancja - Interpretujemy wygląd lewej dłoni.

Geomancja - Rozsypuje się garść ziemi trzymanej w obu dłoniach i odczytuje się kształty, jakie powstały. W późniejszej wersji, znanej jako geomancja papierowa, wróżbita stawia pytanie i z zamkniętymi oczami przykłada ołówek do papieru i stawia znaki. Po odpowiednim czasie, przerywa rysowanie i interpretuje kształty.

Hydromancja - Do zbiornika z wodą wrzucano pojedynczo trzy kamienie: okrągły, trójkątny i kwadratowy, a wróżbita oceniał pojawiające się koncentryczne fale, szukając w nich dających się z interpretować wzorów.

Keromancja - Ten stary i rozpowszechniony sposób polega na laniu wosku roztopionego w mosiężnym tyglu. Gorący wosk wlewa się powoli do misy z zimną wodą. Kiedy zetknie się z powierzchnią wody, zastyga przyjmując rozmaite kształty, które interpretuje wróżbita.
Ksylomancja - W czasach biblijnych wzory utworzone przez opadłe konary drzew, gałęzie, gałązki i wszelkie inne kawałki drewna leżące na ziemi poddawano uważnemu oglądowi i interpretacji.

Miomancja - Wróżenie na podstawie wyglądu, koloru i odgłosów myszy. Szeroka gama przepowiedni od wojny po głód opierała się na bezpośrednich obserwacjach myszy, czasem również szczurów a także widomych znakach ich obecności, jak ślady łap i zębów.

Pedomancja - Podobna do chiromancji, z ta tylko regułą że zamiast dłoni interpretujemy wygląd stopy.

HISTORIA WRÓŻBIARSTWA

Wróżbiarstwo powszechnie znane i szeroko stosowane wśród mugoli w starożytności. We wszystkich kręgach kulturowych, miało mnóstwo postaci i odmian, np.: aeromancja (przepowiadanie przyszłości na podstawie obserwacji powietrza i pogody), bibliomancja (interpretacja przypadkowo wybranych fragmentów lub cytatów z ksiąg, przeważnie świętych), kartomancja (wykładanie kart), kryształomancja (posługiwanie się kryształami lub kryształową kulą), arytmomancja, numerologia (badanie zależności liczb).

Wyrocznia, wśród starożytnych mugoli miejsce (najczęściej świątynia, ale też święta grota, święte drzewo, źródło itp.), gdzie udzielano odpowiedzi na pytania o przyszłość lub o sposób postępowania w określonej sytuacji. Ponadto określenie samej takiej odpowiedzi.

Według tradycji wyrocznia pochodziła od bóstwa, najczęściej zaś przekazywana była za pośrednictwem medium. Wyrocznie starożytne istniały do 405, kiedy to ich działalności zakazał specjalnym edyktem cesarz Teodozjusz I Wielki. Najsłynniejsza była wyrocznia Apollina w Delfach, a obok niej m.in.: egipska wyrocznia Amona w oazie Siwa oraz wyrocznia Tanit w Kartaginie i wyrocznia Zeusa w Dodonie.

Tarot jest to system wróżbiarski posługujący się talią 78 kart podzielonych na tzw. Major Arcana (Wielkie Arkana, Wielkie Wtajemniczenie - 22 karty) oraz Minor Arcana (Małe Arkana - 56 kart). Pierwsza grupa zawiera symbolikę wiedzy tajemnej, druga - uszeregowana w 4 kolory oraz 4 rzędy kart cyfrowych i figuralnych - wyodrębniła się na przełomie XVIII-XIX w. w osobną talię, dając początek współczesnym kartom do gry. Tarot powstał w XIII-XIV w., jego pochodzenie nie jest do końca wyjaśnione, większość badaczy dopatruje się jego genezy w symbolice egipskiej i w hebrajskiej "kabale", a także w Arabii lub Indiach. Przypuszczalnie trafił on do Europy dzięki Cyganom wędrującym od X w. z Indii przez Iran, Mezopotamię i Egipt do krajów basenu Morza śródziemnego. W XV w. tarot rozpowszechnił się we Włoszech pod nazwą tarocchi.

Używany często do celów magicznych, był surowo tępiony przez Kościół katolicki i nazywany Biblią Szatana. Na przełomie XV-XVI w. uformowała się ikonografia kart tarota drukowanych początkowo w Marsylii, potem w całej Francji, Hiszpanii i Szwajcarii pod nazwą "tarot marsylski". Na jego rozwój miała wpływ ezoteryka alchemiczna i hermetyczna oparta na systemach filozoficznych Paracelsusa i J. Boehmego, a także praktyki ezoteryczne tajnego bractwa różokrzyżowców.

Symbolika tarota inspirowała twórczość takich pisarzy jak: J. Potocki, Th.S. Eliot, E.A. Poe. Karty tarota malowali wielcy artyści, np. S. Dali. Obecnie używa się tarot do celów wróżebnych i medytacyjnych, jest on także przedmiotem dociekań zwolenników koncepcji psychoanalizy C.G. Junga.

Prekognicja to rodzaj jasnowidzenia, pozwalający niektórym osobom na przewidywanie przyszłych wydarzeń, traktowany niekiedy jako forma autosugestii lub zjawisko typu psychokinetycznego, kiedy osoba mająca wizje niejako kreuje przyszłość, stając się podświadomie jej sprawcą.

Obecnie istnieje kilka ośrodków rejestrujących wizje prekognicyjne i porównujących je później z rzeczywistym rozwojem wydarzeń. Rolę głównego ośrodka tych badań odgrywa Central Premonitions Registry w USA.